Taolu jest jednym z komponentów wushu składającym się z układów form. Formy Taolu obejmują ciąg układów w uprzednio określonych technikach, ułożonych według pewnych reguł i filozofii, które uwzględniają techniki i zasady stylistyczne ataku i obrony. W ich skład wchodzą techniki z wykorzystaniem rąk i nóg, skoki, wymachy, utrzymanie pozycji, praca nóg, zakleszczenie, wyrzuty, wrestling, utrzymanie równowagi, itp. Według tradycji formy Taolu zostały opracowane, aby zachować techniki i taktyki poszczególnych rodów i systemów, które z czasem miały zwiększyć elastyczność, witalność, siłę, równowagę i koordynację osób ćwiczących, oraz „wyryć” w nich porządek taktyczny. Formy Taolu składają się z form indywidualnych i grupowych, jak i z form partnerskich/ pojedynków, w które zaangażowane są dwie lub więcej osób. Są bardzo bogate i zróżnicowane pod względem układów wykorzystując szeroki zakres technik zarówno ręcznych jak i tych wykonywanych z bronią.

Wushu sportowe wywodzi się z wushu tradycyjnego i jest przedstawione światu w formie nowoczesnego sportu olimpijskiego, który idealnie łączy starożytne praktyki i współczesne zasady sportu. Zawodnicy przedstawiają formy (ręczne lub z bronią) oparte na konkretnych zasadach, podkreślając swoją siłę sportową. Formy są oceniane przez komisję sędziowską, która bierze pod uwagę różne aspekty, mianowicie: jakość ruchów, całość występu i stopień trudności, i na tej podstawie przyznaje uczestnikowi punkty. Indywidualne formy Taolu składają się z form opcjonalnych, obowiązkowych, układanych pojedynków/ sparingów, i form grupowych. Zawody Taolu odbywają się na specjalistycznych platformach o wymiarach 8m x 14m, które zbudowane są z pianki o dużej gęstości i przykrywającego ją sprężystego dywanu.

Podczas oficjalnych Mistrzostw Świata Wushu, kategorie Taolu obejmują:

Chang Quan (Długa pięść)

Obejmuje style, które wywodzą się i są popularne w północnej części Chin (na północ od rzeki Jangcy), czyli Cha Quan, Hua Quan, Hong Quan, Shaolin Quan, Fanzi Quan i Pao Chui. Ten styl charakteryzuje się otwartymi i długimi uderzeniami i dużą różnorodnością technik wykorzystujących pracę nóg i ruchy obrotowe. Changquan charakteryzuje się otwartą i obszerną postawą, zwinnością oraz wykorzystaniem rozmaitych technik akrobatycznych. Jest to bardzo dynamiczny i ekscytujący styl, którego ruchy zapierają dech w piersiach.

Nan Quan (Południowa pięść):

Obejmuje style, które wywodzą się i są popularne w południowej części Chin (na południe od rzeki Jangcy), czyli Hong (Hung Gar), Li (Lei Gar), Liu (Lau Gar), Mo (Mok Gar), Cai (Choy Gar), Wu Zu Quan, Yong Chun Quan (Wing Chun) i inne. Nanquan cechuje się pozycjami o niskim środku ciężkości, stabilną pracą nóg i krótkimi, pełnymi siły uderzeniami pięści, którym zazwyczaj towarzyszą okrzyki. Kładąc nacisk na sztywną postawę i stabilność, Nanquan jest znacznie mniej akrobatyczną techniką, która skupia się raczej na generowaniu niesamowicie potężnych technik, ze złożonymi i wysoce rozwiniętymi technikami pracy rąk. Jest to gwałtowny i potężny styl, którego ćwiczący emanują silnym duchem.

Taiji Quan (Tai Chi Chuan)

Obecnie najbardziej popularna sztuka walki na świecie. Taiji Quan charakteryzuje się powolnymi, pełnymi wdzięku ruchami i jest połączeniem zarówno twardych jak i miękkich technik. Taiji Quan obejmuje znane style takie jak Chen, Yang, Wu, Sun i Wu (Hao), i jest popularne ze względu na korzyści zdrowotne i witalne. Taiji Quan jest definiowane przez powolne ruchy, którym od czasu do czasu towarzyszą wybuchy mocy, co wymaga całkowitej harmonii ruchu i oddechu, koncentracji i koordynacji całego ciała i ducha.

Taiji Jian (Prosty miecz Tai Chi)

Taiji Jian wykorzystuje prosty miecz obosieczny włączony w zasady i charakterystykę Taiji Quan. Taiji JIan jest definiowane przez powolne ruchy, którym od czasu do czasu towarzyszą wybuchy mocy, co wymaga całkowitej harmonii ruchu i oddechu, koncentracji i koordynacji całego ciała i ducha.

Daoshu (Szabla)

Jako jedna z wiodących w historii Chin broni o krótkim ostrzu, formy z szablą były popularne w całych Chinach. Jest to zagięte ostrze jednosieczne, a walka nim charakteryzuje się energicznym atakiem i technikami obronnymi. Gwałtowne i mocne ruchy tej formy wykorzystują przede wszystkim techniki owijania i oplatania z bezwzględnym siekaniem, cięciem w górę, cięciem ukośnym, blokowaniem, pchnięciem i okrążaniem. Jej przedstawienie wymaga wielkiej siły i koordynacji ciała zawodnika z bronią. Należąc do kategorii grupy stylistycznej „Changquan” (północnej), daoshu jest porównywane do rozjuszonego tygrysa.

Jianshu (Prosty miecz)

Krótki miecz jest jedną z najbardziej popularnych broni o krótkim ostrzu, która jest praktykowana w Chinach. Jej wpływ znacznie wykracza poza sferę Wushu (sztuki walki) i ma głębokie powiązania kulturowe. Jest do obosieczny miecz prosty, a formy z nim charakteryzują się pełnymi gracji, eleganckimi, zwinnymi i naturalnymi ruchami. Skupia się na harmonijnej równowadze pomiędzy technikami twardymi i miękkimi przy jednoczesnej zróżnicowanej i elastycznej zmianie tempa. Do podstawowych technik zalicza się pchnięcie, dźgnięcie, przechylenie, ścinanie i omiatanie połączone z zawiłą pracą nóg i elastyczną pracą ciała. Należąc do kategorii grupy stylistycznej „Changquan” (północnej), Jianshu jest porównywane do lecącego feniksa.

Gunshu (kij)

Uważana za „matkę” wszystkich rodzajów broni, długi kij skupia się na dalekosiężnych, szybkich technikach omiatania. Łącząc w sobie techniki ofensywne i defensywne i charakteryzuje się szybkimi ciężkimi ruchami i dużej częstotliwości i tempie zmian. Najczęściej używane techniki to siekanie, bodzenie, omiatanie, miażdżenie i obracanie. Należąc do kategorii grupy stylistycznej „Changquan” (północnej), Gusnhu jest porównywane do gwałtownej ulewy.

Qiangshu (Włócznia)

Włócznia uważana jest za „królową” wszystkich rodzajów borni i jest główną bronią o długiej rękojeści praktykowaną w Chinach. Jej praktyka charakteryzuje się zwinną pracą nóg, elastyczna pracą ciała, gładkimi przejściami oraz szybkimi i dokładnymi technikami, zarówno przy technikach krótkiego jak i dalekiego zasięgu. Główna technika to pchnięcie, ale wykorzystuje również świdrowanie, okrążanie, blokowanie koliste, jak i ruchy trzaskające. Włócznia wymaga jedności pomiędzy ciałem a bronią, wykorzystuje siłę generowaną z całego ciała. To wszystko tworzy zapierający dech w piersiach, fascynujący pokaz. Należąc do kategorii grupy stylistycznej „Changquan” (północnej), Qiangshu jest porównywane do wzbijającego się w powietrze smoka.

Nandao (Południowa szabla)

„Nandao” jest to wspólna nazwą nadana wszystkim odmianom stylów z szablą, które wywodzą się i są praktykowane w południowym rejonie Chin, tj. podwójne noże motylkowe, długa szabla, itp. W Nandao wykorzystuje się podobne techniki jak w Daoshu, stosując jednak zasady i styl Nanquan (południowy). Ta forma w pełni utożsamia i pokazuje charakter i ducha stylów południowych, tj. krótkie i ostre wykorzystywanie siły, gdzie szabla trzymana jest blisko ciała ze względu na praktyczne zastosowanie obronne, oraz wspomagające techniki ręczne. Jest to gwałtowny i odważny styl, w którym potężnym technikom towarzyszą okrzyki.

Nangun (Południowy kij)

„Nangun” jest wspólna nazwą nadana wszystkim odmianom stylów zkijem, które wywodzą się i są praktykowane w południowym rejonie Chin, tj. pałka obustronna, pałka jednostronna jak i różne techniki z innych południowych stylów z pałką. Ze swoją bogatą i praktyczną formą, która zawiera zróżnicowane techniki, energiczne Nangun w pełni utożsamia i pokazuje charakter i ducha stylów południowych z pałką poprzez wykorzystanie technik oburęcznych, z metodami naturalnych rozwinięć i wycofań. Jej techniki są przejrzyste, precyzyjne i trafne, i często towarzyszą im okrzyki.

Duilian (Układany pojedynek/ Sparing)

Jest to forma układana, w której dwóch lub więcej zawodników naśladuje walkę wręcz jak i z wykorzystaniem broni. Wykazując zastosowanie zarówno w ataku jak i w obronie, forma ta wymaga precyzyjności, wysokiego stopnia zaawansowania i najwyższej kondycji. Duilian cechuje się dużą szybkością, dynamicznymi skokami, przewrotami i padami, co sprawia, że jest bardzo energetyczna i widowiskowa.

Baguazhang (Dłoń ośmiu trygramów)

Podstawową formą treningu Baguazhanfg jest chodzenie po okręgu, a jej techniki podkreślają pionowe i poziome krzyżowanie i zmianę technik podczas chodzenia. Zastosowanie podkreśla zmienność, która ma pomóc w wykorzystaniu okazji, oraz ciągłe dostosowywanie się do zaistniałej sytuacji. Shuang Jian (Podwójny miecz prosty): Wykorzystując dwa miecze proste oraz ich techniki, Shuang Jian w sposób dokładny i pełen gracji obrazuje harmonię i koordynację pomiędzy lewą i prawą ręką, jak i pomiędzy bronią i ciałem zawodnika.

Chun Qiu Da Dao (Halabarda wiosny i jesieni)

Powszechnie nazywana Guan Dao, jest związana z postacią historyczną Guan Yu z Opowieści o Trzech Królestwach. Ta długa halabarda składa się z rękojeści zakończonej kolcem oraz z dużego zagiętego ostrza. Jej techniki charakteryzują się ciągłymi kolistymi cięciami i smaganiami, które wykorzystują impet ciężkiego ostrza prowadzonego przez harmonijną pracę ciała zawodnika. Xingyi Quan (Pięść formy i intencji): Xingyi Quan wywodzi się z chińskiej tradycji Yin i Yang i pięciu elementów. Doskonali prawo ruchu w technice pięciu elementów i wykorzystuje dwanaście form zwierzęcych, które w rezultacie pozwalają rozwinąć praktyczne techniki ataku i obrony.